Απόφαση Κεντρικής Επιτροπής ΣΥΡΙΖΑ 24/5/2015

Να νικήσει η ελπίδα στην Ελλάδα και την Ευρώπη

Από τις 25 Γενάρη η κυβέρνηση δίνει μια πρωτοφανή πολιτική μάχη. Μια μάχη για την οριστική έξοδο της χώρας από το μνημονιακό τέλμα· για την ανακούφιση αυτών που βρίσκονται στο όριο της επιβίωσης λόγω των πολιτικών που ακολουθήθηκαν την τελευταία πενταετία· για την επανεκκίνηση της οικονομίας σε μια τροχιά βιώσιμης και κοινωνικά δίκαιης ανάπτυξης· για τον τερματισμό του φαύλου κύκλου του χρέους και της λιτότητας. Μια μάχη της ελπίδας όχι μόνο για την Ελλάδα αλλά για όλη την Ευρώπη. Γιατί η αντιπαράθεση με τις συντηρητικές δυνάμεις που επιμένουν στις χρεοκοπημένες πολιτικές της λιτότητας, αποτελεί έναν πανευρωπαϊκής εμβέλειας αγώνα. Από την έκβαση του δεν εξαρτάται μόνο το μέλλον της Ελλάδας. Αν νικήσουμε, ένα νέο παράδειγμα θα δείχνει σταθερά το δρόμο σε όλους τους λαούς της Ευρώπης. Γι’ αυτό κι επιχειρείται να στραγγαλιστεί εν τη γενέσει της η ελπίδα που εκπροσωπούν ο ΣΥΡΙΖΑ και η κυβέρνηση κοινωνικής σωτηρίας. Γι’ αυτό έχει ξεσηκωθεί εναντίον μας η διεθνής κι εγχώρια Ιερή Συμμαχία της Λιτότητας. Γι’ αυτό και η μάχη που δίνουμε είναι ιστορικής σημασίας για το μέλλον της Ευρώπης.

Σε όλη του την πορεία ο ΣΥΡΙΖΑ επισήμαινε ότι ο αγώνας ενάντια στον Ιερή Συμμαχία της Λιτότητας δεν θα είναι ένας ευχάριστος περίπατος. Λέγαμε ότι η μάχη θα διαρκέσει πολύ και θα είναι σκληρή. Δυστυχώς η εξέλιξη των πραγμάτων μας δικαίωσε. Η Αριστερά όμως είναι για τα δύσκολα.

Πάντοτε ο ΣΥΡΙΖΑ επέμενε επίσης ότι δεν είναι ένα κόμμα σαν τα άλλα. Λέγαμε ότι είμαστε το κόμμα των σύγχρονων λαϊκών συμφερόντων και των διαχρονικών αξιών της Αριστεράς. Τέσσερις μήνες τώρα, αποδεικνύουμε μέρα με τη μέρα την αδιάρρηκτη σχέση μας με τον λαϊκό πόθο για δικαιοσύνη και αξιοπρέπεια. Τέσσερις μήνες τώρα, αρνούμαστε τα ιταμά τελεσίγραφα. Αντιστεκόμαστε στην επιχείρηση στραγγαλισμού της οικονομίας και της κοινωνίας. Αψηφούμε τη διεθνή εκστρατεία λάσπης. Κλείνουμε τα αυτά στις σειρήνες της ενσωμάτωσης και της υποταγής.

Τέσσερις μήνες τώρα, μέρα με τη μέρα επιμένουμε στις κόκκινες γραμμές που χάραξε ο ίδιος ο λαός στις 25 Γενάρη. Η κυβέρνηση δεν πρόκειται να υπογράψει μνημονιακή συμφωνία. 

Το ότι απορρίπτουμε τα τελεσίγραφα δεν σημαίνει βέβαια ότι δεν επιδιώκουμε μια αμοιβαία επωφελή λύση. Όλο αυτό το διάστημα έχουμε καταβάλει κάθε δυνατή προσπάθεια για να αρθεί το αδιέξοδο. Η διαλλακτικότητα που επιδείξαμε, δεν ήταν έκφραση αδυναμίας ή αφομοίωσης σε κυρίαρχες αντιλήψεις. Ήταν πράξη ευθύνης απέναντι στην ελληνική κοινωνία καθώς και στους υπόλοιπους λαούς της Ευρώπης. Επιδιώξαμε και συνεχίζουμε να επιδιώκουμε μια συμφωνία που θα οδηγήσει έξω από το φαύλο κύκλο χρέος-λιτότητα-περισσότερο χρέος. Επιδιώξαμε και συνεχίζουμε να επιδιώκουμε μια συμφωνία που θα ενισχύσει τη συνοχή των ευρωπαϊκών λαών. Αντίπαλοι της συνοχής των ευρωπαϊκών λαών είναι οι φανατικοί της λιτότητας που υπονομεύουν τη διαδικασία της διαπραγμάτευσης, υιοθετώντας αδιάλλακτες στάσεις κι επιχειρώντας τον πιστωτικό στραγγαλισμό της ελληνικής οικονομίας. Όσοι πιστεύουν ότι θα ταπεινώσουν την Ελλάδα, παίζουν παιχνίδι με τη φωτιά.

Εκδήλωση ΟΜ Άνδρου: Θεόφιλος Καΐρης, η προσωπικότητα, το έργο και οι διδαχές του

Θεόφιλος Καΐρης

Η προσωπικότητα, το έργο και οι διδαχές του

Ο μεγάλος Έλληνας διαφωτιστής Θεόφιλος Καΐρης ήταν ο πρώτος που στις 10 Μαΐου 1821 ύψωσε την σημαία της επανάστασης σε πανηγυρική δοξολογία στο Ιερό Ναό του Αγίου Γεωργίου στην Άνδρο.

Οραματίστηκε την απελευθέρωση της πατρίδας και την πνευματική αναγέννηση των Ελλήνων. Επηρεασμένος από τις ιδέες της Γαλλικής Επανάστασης και του Διαφωτισμού, αγωνίστηκε και με την πένα και με το όπλο για όσα πίστευε και για όσα επεδίωκε να γίνουν πραγματικότητα. Πέθανε όμως στη φυλακή επειδή τόλμησε να υψώσει το ανάστημά του στον σκοταδισμό και την μισαλλοδοξία!

Η ΟΜ ΣΥΡΙΖΑ Άνδρου σας προσκαλεί την

Κυριακή 10 Μαΐου 2015

στις 11.00 π.μ.

στο Δημοτικό Θέατρο Άνδρου

σε μια επετειακή εκδήλωση μνήμης του μεγάλου Ανδριώτη επιστήμονα, δάσκαλου και φιλοσόφου.

Π ρ ό γ ρ α μ μ α

11.00 - Έναρξη της εκδήλωσης

11.05 - 11.25 Γιάννης Αθανασίου, συνταξιούχος, φιλόλογος - θεολόγος: Ιστορική αναδρομή, παρουσίαση του έργου και της προσωπικότητας του Έλληνα Διαφωτιστή

11.25 - 11.45 Τασία Σκόρδου, εκπαιδευτικός: Το εκπαιδευτικό έργο του δάσκαλου του έθνους  Θεόφιλου Καϊρη

11.45 - 12.05  Μαργαρίτα Κορκοδείλου, εκπαιδευτικός: Το επιστημονικό και συγγραφικό έργο του επιστήμονα και φιλοσόφου Θεόφιλου Καϊρη

12.05 - 12.25 Αντώνης Συρίγος δικηγόρος, βουλευτής ΣΥΡΙΖΑ: Το έργο του Θεόφιλου Καϊρη και η επικαιρότητά του. Η προσωπικότητα του φιλοσόφου, πνευματική γέφυρα που ενώνει τη Σύρα με την Άνδρο. "Στιγμιότυπα" από τη δίκη του στη Σύρα.

12.20 Ερωτήσεις & Συζήτηση

12.40 Κλείσιμο της εκδήλωσης

Γιάννης Ρίτσος, Ἐπιτάφιος

(Θεσσαλονίκη. Μάης τοῦ 1936. Μιὰ μάνα, καταμεσὶς τοῦ δρόμου,
μοιρολογάει τὸ σκοτωμένο παιδί της. Γύρω της καὶ πάνω της,
βουΐζουν καὶ σπάζουν τὰ κύματα τῶν διαδηλωτῶν - τῶν ἀπερ-
γῶν καπνεργατῶν. Ἐκείνη συνεχίζει τὸ θρῆνο της)

– I –

Γιέ μου, σπλάχνο τῶν σπλάχνων μου, καρδούλα τῆς καρδιᾶς μου,
πουλάκι τῆς φτωχειᾶς αὐλῆς, ἀνθέ τῆς ἐρημιᾶς μου,

Πῶς κλεῖσαν τὰ ματάκια σου καὶ δέ θωρεῖς ποὺ κλαίω
καὶ δέ σαλεύεις, δέ γρικᾶς τά ποὺ πικρὰ σοῦ λέω;
Γιόκα μου, ἐσύ ποὺ γιάτρευες κάθε παράπονό μου,
Ποὺ μάντευες τί πέρναγε κάτου ἀπ᾿ τὸ τσίνορό μου,

Τώρα δέ μὲ παρηγορᾶς καὶ δέ μοῦ βγάζεις ἄχνα
καὶ δέ μαντεύεις τὶς πληγές ποὺ τρῶνε μου τὰ σπλάχνα;

Πουλί μου, ἐσύ ποὺ μοὔφερνες νεράκι στὴν παλάμη
πῶς δέ θωρεῖς ποὺ δέρνουμαι καὶ τρέμω σὰν καλάμι;

Στὴ στράτα ἐδῶ καταμεσὶς τ᾿ ἄσπρα μαλλιά μου λύνω
καὶ σοῦ σκεπάζω τῆς μορφῆς τὸ μαραμένο κρίνο.

Φιλῶ τὸ παγωμένο σου χειλάκι ποὺ σωπαίνει
κ’ εἶναι σὰ νὰ μοῦ θύμωσε καὶ σφαλιγμένο μένει.

Δέ μοῦ μιλεῖς κι ἡ δόλια ἐγώ τὸν κόρφο δές, ἀνοίγω
καὶ στὰ βυζιά ποὺ βύζαξες τὰ νύχια, γιέ μου μπήγω.


– II –

Κορώνα μου, ἀντιστύλι μου, χαρά τῶν γερατειῶ μου,
ἥλιε τῆς βαρυχειμωνιᾶς, λιγνοκυπάρισσό μου,

Πῶς μ᾿ ἄφησες νὰ σέρνουμαι καὶ νὰ πονῶ μονάχη
χωρὶς γουλιά, σταλιά νερό καὶ φῶς κι ἀνθό κι ἀστάχυ ;

Μὲ τὰ ματάκια σου ἔβλεπα τῆς ζωῆς κάθε λουλούδι,
μὲ τὰ χειλάκια σου ἔλεγα τ᾿ αὐγερινό τραγούδι.

Μὲ τὰ χεράκια σου τὰ δυό, τὰ χιλιοχαϊδεμένα,
ὅλη τη γῆς ἀγκάλιαζα κι ὅλ᾿ εἴτανε γιὰ μένα.

Νιότη ἀπ᾿ τὴ νιότη σου ἔπαιρνα κι ἀκόμη ἀχνογελοῦσα,
τὰ γερατειὰ δὲν τρόμαζα, τὸ θάνατο ἀψηφοῦσα.

Καὶ τώρα ποῦ θὰ κρατηθῶ, ποῦ θὰ σταθῶ, ποῦ θἄμπω,
που ἀπόμεινα ξερό δεντρί σὲ χιονισμένο κάμπο;

Γιέ μου, ἂν δέ σοὐναι βολετό νἀρθεῖς ξανά σιμά μου,
πᾶρε μαζί σου ἐμένανε, γλυκειά μου συντροφιά μου.

Κι ἂν εἶν᾿ τὰ πόδια μου λιγνά, μπορῶ νὰ πορπατήσω
κι ἂν κουραστεῖς, στὸν κόρφο μου, γλυκά θὰ σὲ κρατήσω.